Column

Het begint al lekker. Ik vraag nóóit de televisie voor mezelf, echt nooit. Nou ja, ik bedoel natuurlijk, alleen op zaterdag voor Idols en voorheen op zondag voor Expeditie Robinson en dan op maandag t/m vrijdag GTST.
Maar dan nog, daar heb ik toch recht op?! Toch??

Maar goed, ik ben natuurlijk grenzeloos soepel dus ik sleep mezelf naar de slaapkamer, werp nog één woedende blik naar het zappende gestalte op de bank.

Ik nestel me, gewapend met pen en papier, op het bed. Klaar om commentaar te gaan leveren op al die mensen die tot aan deze zomer totaal geen doel hadden in hun leven en toen ineens bedachten "Ik word Idol". Vanaf dat moment hadden ze ineens een doel in hun leven.
Toch blijf ik het stom vinden hoor, best wel ondoordacht als je een doel kiest wat ruim 16.000 andere mensen ook kiezen en dan ook nog állemaal tegelijk!!!! Nou dat snap ik dus niet.

Kies dan een doel wat ook haalbaar is tenminste, iets wat bij je past. Ik bedacht me een paar jaar geleden "Ik word irritant". Nou ik zal je vertellen? Tot op de dag van vandaag, nog niemand die tegen mij heeft gezegd zoek een ander doel, níemand.
En dat is dan toch wel iets waar je aan vasthoud, je eigen ontwikkelde doelen. Dat zijn ook geen alledaagse dingen, dat zijn beslissingen waar je de tijd voor moet nemen.
Eerst ga je bepalen welke opties je hebt, welk doelen zouden eventueel voor mij haalbaar zijn.  Ja, en dan ligt het een beetje aan je persoonlijkheid welke doelen dat dan zijn. Sommige mensen zijn karakterloos, kansloos, levenloos en die zullen dan vervolgens ook wel doelloos zijn. Daar is nou eenmaal niks aan te doen, kwestie van accepteren en loslaten.
De mensen die zichzelf wel geschikt achten voor een doel, zoals ik dus, die moeten dan gaan afbakenen. Je houdt er een aantal over en daaruit moet je gaan kiezen.
Stel kritische vragen aan jezelf wat betreft de doelen. Je moet het héél serieus nemen hoor, dit hele proces want je ziet elke zaterdagavond om 21.00 wat er gebeurt als je niet ergens in je leven wel overwogen doelen bepaald voor jezelf.

Terwijl ik dus in diepe gedachten verzonken was over doelen en dergelijke, je zou het ook de zin van het leven kunnen noemen, vergat ik bijna dat Idols al was begonnen.

De theaterrondes, geweldig dat we nog even in detail mochten meegenieten van de mensen die te horen kregen dat ze niet door gingen naar de theaterrondes.

Een verbolgen meisje zei: "Ik ben gewoon niet door! Hoe kan dat nou???"  En zo groot als haar verbazing is, zo groot word mijn irritatie. Irritatie overspoeld me en ik denk: "Ooooh meisje, ja hoe denk jíj nou dat dat komt, he, hoe zou dát nou komen?" Jij hebt zeker geen my first Sony met een microfoontje he?! Nee, want als je dat zou hebben, zou je misschien je tetter houden en niet zo verbaasd doen. Maar ja dat vergt natuurlijk wel enig zelfinzicht en blijkbaar bezit jij dat niet, anders had je wel een ander doel in je leven gekozen he. Tenminste dat mag ik dan hopen.

Idols gaat verder?
In het theater moet er een liedje gekozen worden wat bij je past. Let op: dit hangt dus heel nauw samen met je doelen want ook hier moet je dus kiezen uit meerdere opties en moet je iets kiezen wat het beste bij je past. 
En ja, dat is misschien best lastig hoor als je de opdracht niet hebt begrepen. De opdracht was: zoek iets wat bij je stem past!

Maar dan heb je dus zo'n meisje die denkt dat ze echt een weloverwogen keuze heeft gemaakt. En die komt dan met het volgende, toch wel ijzersterke, argument voor haar keuze: "Ik ben gewoon een atomic kitten, ik ben ook blond."

Dan schiet bij mij meteen door mijn hoofd: íemand moet jou gaan steunen in het leven want deze simpele opdracht was al te moeilijk voor je en dan hebben we het nog niet eens over de doelen van je leven gehad?

Maar wat een heerlijk vermaak blijft het en wat zijn er toch mooie stemmen!!! Idols is echt mijn wekelijkse feestje.