Column van Cora Bora

Het is zaterdagavond 9 uur en de familie Bora zit er helemaal klaar voor. Idols 2 gaat beginnen, en ik moet toegeven, ik heb er best zin in.
Moest ik vorig jaar nog verplicht kijken van mijn 8-jarige dochter, dit jaar is het redelijk vrijwillig. Ik ben van plan mezelf helemaal over te geven aan de Robbie Williamsen, de Madonna's, de Whitneys en de Shakira's, laat ze maar komen!

Maar al eerder dan verwacht begint het bekende gevoel van vorig jaar, de plaatsvervangende schaamte. Ramon kan niet zingen, en zijn moeder heeft dat blijkbaar niet aan hem verteld. Wat bezielt zo'n mens om haar zoon zo te laten kwetsen? Of had ze gewoon zin in samen een dagje uit? Even kijken of hij slecht genoeg was op met z'n kop op tv te komen...?? Moeder van Ramon: Dat was ie! Nou je zin?

Maar het wordt nog erger.......en het is bijna niet meer aan te zien. We zien hoe Kevin John Travolta nadoet met het nummer "Grease Lightning". Af en toe doet hij wat schokkerigs met z'n schouders zodat het lijkt dat hij een dansje doet. Hoe kan die jongen nou denken dat hij 'het heeft'?
Waarom doen die kinderen dat zichzelf aan? En erger nog: waarom grijpen die ouders niet in?
"Jamai was ook een sukkel" zegt mijn dochter terecht. "Maar die kon in ieder geval nog wel zingen". Tja dat is dus de wijsheid van een 8-jarige. Zij is keihard en bij iedere zielepoot die de jury uitlacht begint ze smakelijk te lachen. Soms lach ik met haar mee, zoals in het geval van de 'Arubaanse Whitney Houston' die vol ongeloof aanhoort dat ze het écht niet gaat maken, maar meestal vind ik het gewoon triest om te zien hoe die kinderen proberen de jury te imponeren met sexy kleding en zwoele blikken.

Gelukkig zijn er ook een handjevol die niet voor niks zijn gekomen, en niet voor schut staan. Maar zoals het hoort bij commerciele televisie zien we daar maar heel weinig van.
Ik zal er in ieder geval alles aan doen als moeder zijnde, mijn kinderen te behoeden voor zoiets. Zelfs als ze wel kunnen zingen.





_{dd 8-12-2003}