Column van Cora Bora

Dat Idols een goed concept is dat blijkt wel. Over de hele wereld lijkt men op zoek te zijn naar een nationaal idool. Wereldwijd hebben waarschijnlijk honderdduizenden de kans schoon gezien om het te maken in het wereldje van de supersterren. Maar uiteindelijk draait het maar om 1 ding: geld.
Wij, met miljoenen en miljoenen moeten dit aanschouwen op televisie, zodat er zoveel mogelijk reclame tussendoor verkocht kan worden. En daarna moeten we natuurlijk massaal de cd’s gaan kopen van de nieuwe idolen, om vervolgens te lopen op idols-sloffen, te gaan slapen onder een idols-dekbed enzovoort enzovoort.

Een handjevol mensen verdient hier goudgeld aan, dat kan niet anders. In een wereld vol commercie en kapitalisme wordt nu zelfs de artistikiteit opgezogen door hebberige producers en merchandisers.
Ooit stond muziek voor individualiteit en vrijheid. Muziek was expressie en een manier om even uit de wereld weg te vluchten. Muzikanten waren eigengereid, creatief en kunstzinnig, en deden het niet voor het geld en de roem, of tenminste dat idee had je.
Maar nu is dat veranderd, en Idols heeft daar nog een schepje bovenop gedaan. Er worden illusies gecreëerd door mensen die onderzoek hebben gedaan naar onze wensen. Marketing heet dat. We krijgen instant-popidolen voorgeschoteld met mooie smoeltjes en een goeie stem. Maar ik mis de muzikaliteit, het talent, alles waardoor iemand net even anders is dan de rest. Maar desalniettemin trap ik er ook in. Al is het alleen maar omdat het zo leuk is. Dus hebben de marketingmensen goed hun werk gedaan.

En terwijl onze kinderen natte dromen hebben over Jim en Dewi, steken wij onze koppen in het zand en sturen nog snel even een smsje voor onze favoriet voor 1 euro per bericht.
We klagen over de euro, we zeiken over het kwartje van Kok en we zaniken over de prijzen van een glaasje bier in de kroeg, maar niets zal ons ervan weerhouden om met kerst de complete (met veel extra’s) idols-dvd onder de boom te leggen.
Geld moet rollen, zeg ik altijd maar…………..